ایمان

ایمان

لیکوال : محمد اجمل پسرلی

توحید له جوماته راته، سپینه پاڼه یې له لارې ورواخیسته ، په سترګو یې  وموښله ، ښکل یې کړه ، شاوخوا یې وکتل، لږ وړاندې یې د پخڅې دیواله په چاک کې کېښوده. دکور وریې پرانیست. پلار یې له بازاره خورما راوړې وه ، ده ورمنډه کړه  له منډې سره یې پښه ونښتله او بغدادي قاعده یې له لاسه ولویده . پلار یې  اخ کړل. سپاره یې  ورواخیسته، ښکل یې کړه. توحید یې په څپېړه وواهه . دهغه پوزه وینې شوه. مور غیږ ورکړه. خاوند یې ورته وویل :
- نازوې یې هم، سپاره یې واچوله
می� �منې یې دواړه لاسه په ټټر پورې ونیول :
- وی ړنده دې شم
اوچته پاڅیده.دیګی یې ورواخیست . وړه یې غوړو ته واچو� �.حلوا لا سمه دم نه وه چې په توحید یې وڅکله ، هغه تو کړه، مورپرې بړچ وهل:
- ناروا، روزي دې تر پښو لاندې کړه.
چې حلوا دم شوه ، مور توحید ته ورکړه چې جومات ته یې یوسي. هغه بشقاب د جومات شاته په ویاله کې چپه کړ.