دار

له ډېرې مودې وروسته مې ورسره بيا ليدنه وشوه . کله، چې ورته مخامخ ودرېدم . پر مخ مې نرۍ، نرۍ خولې راماتې شوې . له لږ ځنډ وروسته يې راته وويل :
ته د شېبو قاتل يې، ستا اعدام پکار دى . زه لږ مسکى او حيران پاتې شوم . ورته مې وويل :
ولــــې ؟
زما گناه دا ده، چې ستا د ليدنې ليواله يم او له دومره ليرې ځايه ستا ليدنې ته راغلى يم . ويې ويل : ته له ځان سره لوبې کوې او له ځان سره لوبه کول   د خپل راتلونکي سره لوبه ده .

که زما بادشاهي پر دې ملک راغله؛ نو زما به تر ټولو لومړى کار دا وي، چې تا په دار کړم او د اعدام سزا درورسېږي . د ښار او د کلي خلک به ستا د ليدو لپاره راټول کړم، چې تا وويني او په دې پوه شي، چې دا ستا د هرې شېبې قاتل دى .
زه يې خبرو ته حيران پاتې شوم او په پوره ډاډ مې ورته وويل : ستا خبره په ځاى ده، چې : زه؛ ځکه د شېبو قاتل يم، چې ستا د ښکلي مخ د ليدو لپاره مې خپلې پښې تڼاکې کړې او له څو کلونو لټون او د څومره دښتو او بيابانونو له تېرېدو وروسته مې تاته ځان راورساوه .
هـــو! بخښنه غواړم . ستاسې وخت مې ضايع کړ . هــوکې! د وخت ارزښت پېژندل پکار دي، خو د يو انسان مينه هغه وخت د خپل ژوند پرېکړه کولى شي، چې د مقابل لوري مينه ورته څرگنده شي . نن که ته کوم پېغور راسپارې، زه دا ستا جفا نه گڼم، بلکې د ځان لپاره يې وفا گڼم .
زه ستا د ټولو خبرو قدر کوم، ناز ورکوم او ډاډ درکوم، چې ستا خبرې حقيقت لري . دا هم بايد زياته کړم، چې تاسې ته دومره په آسانۍ ځان نه تسليموم او ځان ته پخپله د شېبو قاتل؛ ځکه وايم، چې ستا په وعدو مې اعتبار کاوه . نن که ته ما په دار کوې او د اعدام سزا راکوې؛ نو زه ورڅخه نه وېرېږم، ځکه د مينې په نړۍ کې له ما وړاندې هم ډېر گڼ مينان په دار ځړول شوي دي . نن ما هم په دار کړئ او د خپل اعدام بلنه په دې ټکو درکوم :

مــا په دار کړه، چې منصور خلکو ته ياد شي
مــوده وشــوه، څــــــوک په دار ختـــلي نـــه دي
هــــو! مين نه مري، د مين له زړه څخه د خپلې معشوقې مينه نه وتې او نه وتلى شي؛ ځکه د مين نوم د مينې په تاريخ کې په زرينو توريو ليکل شوى .
خيــر! زه اوس ځم، ستا وخت نور نه ضايع کوم . زه اوس د ځان او ستا په ارزښت پوه شوى يم، خو يوه ورځ به داسې هم راشي، چې زما د هرې ناستې او ولاړې ارمان به درشي، بيا به مې د ښار په واټونو کې ډېر ولټوې، خو زه به نه يم او زړه به درنه ما غواړي .

د الله تعالى قدرت ته گوره، چې د هېواد واک د همدې ظالم په برخه شــو . له ما سره هم د خپل راتلونکي ژوند وېره پيدا شوه، خو هغه کومه وېره، چې مې په زړه کې تېرېده هماغسې وشول . د کلي او ښار خلک راټول شول او زه يې د اعدام تختې ته وخېژولم او دا غږ به يې کاوه، چې : دا د شېبو قاتل دى .

زه به نن دا د ځان لپاره وياړ وبولم، چې زما نوم هم د هغــو مينانو په لست کې راغى، چې د خپلې مينې په خاطر يې خپل پاتې ژوند ټول قربان کـــړ .
اې خلکــو! زه، چې کله د ”دار“ تختې ته وخېژول شوم؛ نو ماته د جنت باغونه له ليرې ښکاره شول . د جنت ښکليو هورو زما د غېږې انتظار کاوه او زما په اعدام په جنــت کې مرغانو د مينې او ښکلا سندرې پيل کړې . زما په اعدام د دنيا ډېرو خلکو وژړل . زه، چې کله په دار شوم؛ نو ما يوه داسې خوشحالي احساس کــړه، چې زه يې اوس تاسې ته بيا نشم څرگندولى .

پر شونډو يې نرۍ، نرۍ موسکا راغله او له خولې به مې دا خبره ډېره اورېدل کېــده، چې الله اکبـر! الله اکبـر! د دې ټکو له اورېدو سره روح تازه کېده او په پوره ډاډ مې روح د جنت باغچو ته وروالوت .
ماته دا معلومه شوه، چې هغه اوس په خپل ترسره شوي کار پښېمانه دى، خو زه پرې ډېر خوشحاله يم؛ ځکه، چې روح مې په هغه ځاى کې لوبې کولې، چې د نړۍ مسلمانان يې ليواله دي . هـــو! د دې ځاى نوم جنت دى . دا هغه مقام دى، چې بې منښته ورته څوک نشي راتلى . که تاسې غواړئ، چې دلته راشئ؛ نو د خپلې مينې لپاره ځان قربان کړئ او دا مينه د اسلام، هېواد، خپلواکۍ ساتنې او د انساني ټولنې د عزت ساتلو مينه ده، چې سړى په دار کړي او بيا د جنت په شان په ښايسته ځايونه کې لوبې کوي .
پـــــــاى