دارالافتآء أبوالفضل .
فتو ی نمبر(۱۳۳)
مستفتي : دکتور محمد حنيف بارفيقان خويش از مزارشريف .
محترم عالم بزرګوار أمت مسلمه خصوصًا وطن ګرامی ما أفغانستان ، بعد از تقديم تحيهء مسنونه مایان چند نفر از شما محترم درين مَورد پرسان ميکنم که طبق صوابديد شما ، ودر نظر علمي وسياسي شما شهادت أسامه بن لادن در حق جهان کفر و جهان اسلام چه طور نتايج ميبخشد .
منتظر به تبصرهء شما
برادر تان دکتور محمد حنيف بارفيقان خويش از مزارشريف .
الجواب :
مبصر :
ستر علمي او روحاني شخصيت ، علامه محقق محمد معين الدين أبوالفضل أفغاني ، کان الله له ودامت برکاته .
بسم الله الرحمن الرحيم
الحمدُ للهِ حمدَالمعتبرينَ المُستبصرينَ ، والصلوة والسلامُ علی قائدِ الغُرِّالمُحَجّلينَ، وعلی آلِه وأصحابِه أئمّة الدين ، وبــــــــــــعــــــــــد : فقد قالَ الله تبارکَ وتعالی فيْ کتابِه المَتين : «فسيعلمونَ الذينَ ظلموا أيّ مُنْقلَبٍ يّنقلبون» . یعني ژردۍ چي پوه به سي هغه خلګ چي ظلم ئې کړَیدۍ په دې باندي چي په کوم ډول اوښتلوګرځیدلوسره به دوی واوړي وبه ګرځي،
محترمو اسلامي وروڼو ! تاسي ته معلومه ده چي څو ورځي له مخه د شهيد ، مرحوم شيخ اســامه بن لادن د شهادت خبره کفري دُنيا چي په سر کښي يې امريکا ده نشر کړه ، بيا پدې باره کښي بيلابيلي څرګندوني ، نظرونه ، مقالې او بيانيې هم د مختلفو انسانانو لخوا په بيلابيلو ژبو کښي خپرې سوې .
زه هم د اســـــــــــلام د مـــــــــــقدس ديـــــــــن او د مسلمانانو د يو عالمِ دين په صفت غواړم چي پدې باره کښي خپله علمي او اسلامي اوسالمه سیاسي تبصره و جامعې او ټولني ته تقديم کړم ، ځما ددغي تبصرې مخه ودې لوري ته ده چي ايا د «اســـــامه» شهادت رشتيا هم د کُفري دُنيا او أمريکا دپاره د بري او خوشحالۍ زيرئ ؤ ، او د اسلام او مسلمانانو دپاره يو جبران ناپذير نقصان دئ ، او که معامله بالعکس ده ؟ .
محترمو وروڼو! که تر اسلام د له مخه قرنو او دارنګه د اسلام له پيل څخه بيا تر اوسه پوري پر هغو واقعيتونو باندی نظر واچوو کوم چي په تاريخ کښي ثبت سويدي نو پدې به وپوهيږو چي د اسامه شهادت و کفارو ته د خوشحالۍ په عنوان کښي د بربادۍ او هلاکت زيرئ دئ ، او مسلمانانو ته د مصيبت په شکل کښي د بري ، فتح او نصرت خبردارئ دئ ، له کومه وخته چي د مځکي پر مخ باندي د حق او باطل مقابله پيل سوېده بیا تر اوس مهاله پوري غالبًا و حق پرستانو ته د کاميابۍ او د بري زيرئ له الهي لوري څخه په لباس د مصیبت او غم کښي ورکړ سوئ دئ ، او د باطل تباهي او بربادي په شکل او لباس کښي د بري او خوشحالي منځته راغلې ده .
لپاره ددې چي داخبره ښه په زړه پوري او ښه واضح سي پدې باره کښي د تاريخ له پاڼي څخه يو څو مثالونه او بيلګي درته ذکر کوم :
(۱) : داصحاب الاخدودقصه به تاسي له علماوواوریدلي وي چي تراسلام په له مخه دورکښي یو کافر باچا یو مومن هلک ددې دپاره پر دارباندي راوځړاوه اوپه زرهاووخلګ ئې ودغي تماشې ته راجمع کړل چي دایمان اودحق طرفداران پرمخ ورک کړي خوددې کارنتیجه داسوه چي ودغي تماشې ته راغلي خلګ ټول مومنان سول،ایادغه تاریخي واقعه وکفري دنیاته دادرس نه ورکوي چي داسامه قتل دي کوم چي ددې دپاره ترسره سو چي داسلام حامیان ورک سي ، ددې سبب وګرځي چي ددوۍ په کفري ملکوکښي دزرهاوواسامه ووتولیدوسي .
(۲) : حضرت نوح (عليه السلام) چي د حق د تائيد په خاطر د کافر قوم په مقابل کښي راپورته سو ، او دده کافر قوم پر ځائ ددې باندي چي دده دَعْوت ومني دده په تذليل ، اضرار او بې احترامي يې لاس پوري کړ ، پداسي حال کښي چي نوح (عليه السلام) يو نفر ؤ ، نه کوم فوج ورسره ؤ او نه مال او دولت ، او نه د دفاع ظاهري وسائلو له ده سره وجود درلودئ ، خو کله چي د باطل پرستانو له لوري وده ته زيات ربړ او تکليف ورسيدئ نو دا تکليف دده دپاره په حقيقت کښي د کاميابۍ زيرئ وګرځيدئ ، او د کفارو دپاره دبربادۍ سبب سو چي الله پاک ټول په طوفان کښي غرق کړل .
(۳) : حضرت ابراهيم (عليه السلام) په تنها سر د نمرود د بت پرست او کافر قوم په مقابل کښي راپورته سو چي په نتيجه کښي ،ددې دپاره نمروديانو څو ورځي بوټي راچلول او انګار يې ورڅخه جوړوئ چي ابراهيم (عليه السلام) و همدغه اور ته ورواچوي ، سره له دې چي دا د دوۍ دپاره ډیره د خجالت او شرم خبره وه چي د یوه حق پرست انسان په وژلو کښي په لکهاوو نمروديانو ګډون درلودئ ، خو بهر حال د نمرود اور په ظاهر کښي د الله پاک د ستر بنده ابراهيم دپاره د غم ، درد، مصیبت او تعذيب په شکل کښي د غالبيت او دنجات زيرئ ؤ ، او نمروديانو ته دغه خپل په لاس بل سوئ اور د کاميابۍ په عنوان کښي ددوۍ د ټولو د هلاکت موجب وګرځيدئ .
د نوح او ابراهيم (عليهما السلام) حالت او کيفيت و هر چاته دا درس ورکوي چي کوم چا چي د حق طرف نيولئ وي نو د هغه برئ او کامیابي تر ظاهري سامان آلاتو پوري اړه نلري ، بلکي د حق پرستانو د فتح او نصرت أصلي عوامل هغه حَق مَعنويات دي چي له دوۍ سره وجود لري .
(۴) : د حضرت عيسی (عليه السلام) د قتل دپاره يهود سره راټول سول پداسي حال کښي چي عيسی (عليه السلام) ويوې خوني ته ننوتئ او دوۍ يوه نفر ته وظیفه ورکړه چي هلته ورسي او قتل يې کړي ، حضرت جبريل دَئ مبارک تر يوه دربچه و اسمان ته پورته کړ او د يهودو په دغه نفر باندي (چي وخوني ته ورننوتئ) الله پاک د عيسی (عليه السلام) شکل واغوستئ ، يهودو دغه خپل سړئ پدې ګمان چي عيسی دئ په دار راوځړوئ ، پدغه وخت کښي د عيسی (عليه السلام) غائبيدل د هغو خلګو دپاره چي مومنان وه (چي د حواريينو په نامه سره يادیدل) د ډير تکليف سبب وګرځيدئ ، او د يهودو دپاره د خوشحالۍ سبب وګرځيدئ ، او د عيسی (عليه السلام) پر طرفدارانو باندي يې سخت ظلم شروع کړ ، پدغه وخت کښي د مومنانو دپاره د يهودو کفارو دغه ستم او ظلم په حقيقت کښي د بري او خوشحالۍ زيرئ ؤ ، او د يهودو دپاره د يو سخت هلاکت او خجالت سبب وګرځيدئ پدې ډول چي پدغه وخت کښي د يهودو باچا د روم د باچا تر حُکم لاندي ؤ ، دروم باچا يو چا له دې څخه خبر کړ چي په بني اسرائيلو کښي يو داسي سړئ پیدا سو چی ويل يې چي زه د خدائ رسول يم او قسم قِسم معجزې يې ودوۍ ته ورښکاره کړې ، خو دوۍ هغه نفر په قتل ورسوئ ، دروم باچا راولاړ سو د عيسی (عليه السلام) ملګري (حواريين) يې وروغوښتل او د يهودو له شکنجو څخه يې خلاص کړل او بيا يې ايمان هم راوړئ ، بيا يې بې حسابه یهود په قتل ورسول ، څلويښت کاله وروسته يو بل باچا د «طيطوس» په نامه پر يهودو باندي الله پاک راوپاروئ چي بيا يې پریهودوباندي تر داسي اندازې د مځکي مخ سور اور کړ چي د «طيطوس» د زيات قتل او غارت په وجه له بيتُ المقدس څخه له همغه وخته «بني نضير» او «بني قريظه» يهود و مدينې ته رافرار سول ، دا د دوۍ د هغه کفري او ظالم اقدام نتيجه وه چي د حق پرستانو او ددوۍ د مشير په مقابل کښي يې وکړ چي عيسی عليه السلام او دده ملګري حواريين وه .
(۵) : د اسلام پيغمبر حضرت محمد (صلی الله عليه وسلم) چي د حُدَيبيې صلحه د مکې له کفارو سره کوله نو پدغه صلحه کښي د اسلام پيغمبر د کفارو ځيني داسي شرطونه له دوۍ سره ومنل چي دده د ټولو أصحابو په برداشت کښي نه راتلل ، سره له دې يې و کعبې شريفي ته له ورتللو څخه دَئ مبارک او أصحاب رامنع کړل ، د اسلام د پيغمبر او د أصحابو له کعبې څخه دغه رامنع کيدل او د حُدَيبيې په صلح کښي د کفارو سخت شرطونه منل په ظاهر کښي د کفارو دپاره يوه لويه خوشحالي وه ، او د أصحابو دپاره سخته پريشاني وه خو الله پاک په قرآنکريم کښي د حديبيې دغه صلحه د مسلمانانو دپاره «فتح مبينه» وبلله ، لکه الله پاک چي فرمايلي دي : «انا فتحنا لکَ فتحًا مّبينًا» چي همدغه صلحه په نړۍ کښي د اسلام د دَعوَت د پراخيدو او د مکې د فتح ذريعه وګرځيدله .
(۶) : د اسلام پيغمبر حضرت محمـــــــــــد (صلی الله عليه وسلم) چي له دنيا څخه رحلت وکړ ، ددنيا کافرانو ته ډيره طمع ددې پيدا سوه چي اوس به د حق له توري څخه ځموږ غوږونه په ارام سي ، خو کله چي حضرت أبوبکر (رضي الله عنه) د مسلمانانو خليفه سو نو د اسلام د پيغمبر تر حيات پر کفارو باندي نوره بده ورځ جوړه سوه ، بيا چي أوبوبکر وفات وکړ بيا کافرانو دا د خپلو ځانو دپاره د خوش نصيبۍ زيرئ وبلئ خو کله چي يې د حضرت عُـــــمر (رضی الله عنه) د توري ترخه غوړپونه تير کړل پر أبوبکر باندي يې شکر وکړ .
خلاصـــــــــــــــــــه داده چي تاريخ دا ثابته کړېده چي په هر وخت کښي چي د کفارو له طرفه و اسلام او مسلمانانو ته کوم تکليف رسيدلئ دئ نو عاقبت د هغه د کافرانو دپاره د مشکلاتو بالابود او د مسلمانانو دپاره خوشحالي او راحت ګرځيدلئ دئ ، او تاريخ دا هم ثابته کړېده چي د کفر او باطل ګټه او نجات صرف په دوو شيانو کښي دئ :
اول دا چي حـــــــــــــق ومنــــــي ، دوهم دا چي که حق ونه مني د حق ،او حق پرستانو او مسلمانانو احترام وساتي .
«هِرَقل» چي د عيسايانو لوۍ بادشاه ؤ د اسلام د پیغمبر د ورليږل سوي خطه احترام يې وکړ ، نو دغه احترام دا فايده ورورسوله چي تر ډيري مودې پوري په باچهي کښي پاته سو ، او «کِسری» د ايران چي د اسلام د پيغمبر د ورليږل سوي ليک بې احترامي وکړه او څيري يې کړ په يو څو محدودو ورځو کښي اندر اندر يې باچهي او خاندان ټول په هلاکت ورسيدئ .
په اسلام کښي دا حُکم دئ چي کوم څوک چي په شهادت ورسيږي نو له شهادت څخه وروسته په روحاني شکل بيرته د کفارو په مقابل کښي جهاد کوي ، او دده شجاعت ، قابليت او پوهي دفعتًا الله پاک وهغه ته نقل کوي کوم چي دده قائم مقامه وګرځي .
عجيبه خبره داده چي امريکا او دده ملګري دا خبره د ځان دپاره د شرم او عار خبره نه ګڼي چي لس کاله يې خپل ټول وسائل د يوه اســــــــــــامه د ګرفتارولو يا قتلولو په لاره کښي په کار واچول ، او دا خپله کاميابي ګڼي چي له لسو کلو وروسته يې اسامه پيدا کړ ، او بيا له دې څخه هم غفلت کوي چي په اسامه کښي دغه پاور ، شجاعت ، تدبير ، شان او شوکت چي تمامه کفري دُنيا ورڅخه ريږديدله چا ايښئ ؤ ؟ او د څه دپاره يې پکښي ايښئ ؤ ؟ دا واضحه خبره ده چي ددې فاعل الله (جل جلاله) ؤ ، او ددين د حفاظت دپاره يې دا صفات پده کښي موجود کړي وو ، نو د الله پاک و قدرت ته دا مشکله خبره ده چي په ازل کښي يې د اسامه دپاره کومه نيټه د اجل ټاکلې وه چي هغه نيټه يې پوره سوه شهيد سو ، اوس دده په بدل کښي په زرهاوو نور داسي زمريان پيدا کړي .
ځما د بيان اخيري ټکئ دادئ چي اســـــــلام د الله پاک حق دين دئ ، له اسلامه بغير بل هيڅ دين اعتبار نلري ، الله پاک ددغه دين د حفاظت وعده کړېده ، او ددې دين د حفاظت دپاره په هر وخت کښي قِسم قِسم اسامګان پيدا کوي ، کافران که په خپلو هيوادو کښي سوله او أمن غواړي اسلام ته دي غاړی کښيږدي ، او که داسي نه کوي نو أقلًا دي له اسلام او مسلمانانو څخه لاس واخلي او د اسلام او مسلمانانو احترام دي وساتي .
او مسلمانان که له دغه طوقِ لعنت څخه ځان خلاصول غواړي و الله پاک ته دي په اخلاص توبې وکاږي ، له بدو او ناروا عملو څخه دي ځانونه راوګرځوي ، د کفارو ناروا تعلق او غلامي دي پريږدي ، او د الله پاک پدغه قول دي چي «انما المؤمنون اخوة» او «واعتصموا بحبل الله جميعًا وّ لاتفرقوا» عمل وکړي ، هر څه چي غواړي له الله پاک څخه دې غواړي ، د قرآن په اياتو سره دا خبره ثابته ده چي مسلمانان چي بدفعله او بد عمله سي نو د الله پاک په سزاګانو کښي يوه سزا داده چي کافر پر دوۍ باندي مسلط کړي ، او د اسلام پيغمبر (صلی الله عليه وسلم) فرمايلي دي چي هيڅکله به کافران پر تاسي باندي تسلط پيدا نکړي کچيري په تاسي کښي داسي خلګ پيدا نسي چي کافرانو ته د تسلط لار هواره کړي .
وتاسي ته بهتره معلومه چي وهر اسلامي ملک ته چي کفار وررغلي دي نو و دوۍ ته د ورتللو لار د هغه ملک ځيني خلګو هواره کړېده او د هغوۍ په توسط کفار و هغه اسلامي ملک ته داخل سویدي .
والسلام ومنَ الله التوفيق .
کاتب : ب ا ق ي
