نصر الله (حافظ)
مخمس
څوک زما د زړه په خوږ څه پوهېده
چې جانان زما له خوا نه بېلېده
را په برخه شول د عمر کړېده
په نصيب مې بېلتانه کړه سوزېده
رود د اوښکو مې ګرېوان کې بهېده.
نه يې ومنل زما زاري عذرونه
په ژړا مې کړه کاڼه اشنا غوږونه
که مې لاړل تر اسمانه فريادونه
ستورو ووهل زما په غم مخونه
خو د يار غوږ ته مې غږ نه رسېده.
د سره اور لمبه زما په زړه شوه بله
شنه ډډوزه مې د دود تله له ګوګله
سوزېدم په دغه اور لکه خځله
د فراق چغه زما له خولې وتله
چې په سرو سترګو جانان رخصتېده.
په زړه سخت په هېڅ رنګ نه شو مهربانه
په دې خپله جفا هېڅ نه شو ستومانه
هى توبه شه له دې هسې مسلمانه
چې د غم پېټى وا نه خلي له انسانه
ما ژړل ورته او دى روانېده.
کور مې وران مال مې تالا ژوند مې تبا شو
چې د عمر وفادار مې بې وفا شو
د ګونګي ټپوس وزر راته هما شو
هغه څه چې چا ويلي وو رښتيا شو
دا چې يم د غم په نم ليمه لامده.
نه پوهېږم چې مړ نه شوم څه بلا يم
چې ګل لاړه زه ژوندى په دنيا پايم
د هغه ساعت له خوږه به څه وايم
پوښتې څه چې ولې هسې نيمه خوا يم
د غم غر زما په سرو نړېده
لاهو شوى د غمونو په درياب يم
بې بنياد او بې بقا لکه حباب يم
د فراق د سرو لمبو په سر کباب يم
يم ژوندى کنه د مړو په حساب يم
دي هېر کړي مې د عمر خندېده.
پاس اسمان او لاندې ځمکه راته اور شوه
رابيداره شاوخوا زما په شور شوه
چې مې چغه د بېلتون د زړه په کور شوه
د کور شپه مې له ناکامه نن په ګور شوه
څومره سخت دى له ژوندونه تېرېده.
دواړه سترګې مې لمدې ښکاري په اوښکو
ځاى پر ځاى په کې تغمې ښکاري د اوښکو
په ګرېوان مې هم ولې ښکاري د اوښکو
په ژېړ مخ مې سلسلې ښکاري د اوښکو
کاڼى هم راسره سم وژړېده.
د هجران څپو اخيستى يم ډوبېږم
لاس وهم پښې وهم کله خلاصېږم
وار و پار مې خطا شوي دي پوهېږم
چې له دې بلا مې نه شته خلاصېده.
لېونى لکه مجنون ګرځم له غمه
يم لوېدلى مينې ستا له جوش و جمه
په اور وسوزې زما نصيبه کمه
چې يوه شېبه مې جوړه نه شوه دمه
په شپه ورځ مې شو په دښتو ګرځېده.
چې رسوا يې راز زما د يارانې کړ
رادوڅار يې نوى غم د زمانې کړ
رانه بېل يې ګران زما د پيمانې کړ
زما نوم يې سر د هرې افسانې کړ
رقيب خپله په دې کار وشرمېده.
نا ارام چې د پارې په رنګ ته ښورم
د فراق دا اوږد مزل په مخکې ګورم
دين دنيا د يار د مخ په بها پلورم
بې له مينې هر چې وايي هغه اورم
په سکروټو مې ده ناسته پاڅېده.
راته ياد چې هغه ناز هغه مکېز شي
په هغه دم مې برباد واړه پرهېز شي
که يې ورک رانه د عشق دست اويز شي
د غرور بب به مې مات او رېز مرېز شي
چاته پېښ مه شه په عشق کې ماتېده.
لاس مې څه نيسې طبيبه نه رغېږم
هر قدم د نيستۍ خواته نږدې کېږم
ستا دارو مې په کار نه دي نه جوړېږم
زه د خپل زړه په مرض باندې پوهېږم
چې له دې رنځه مې نه شته رغېده.
خدايه! کور د غماز وران کړې مخ يې تورکړې
د دوزخ له اوره ډک يې ورته ګور کړې
پرې نازله له اسمانه هسې اور کړې
لولپه يې په دې اور کې د زړه کور کړې
چې زما پر حال هېڅ ونه رحمېده.
د ځوانۍ د بڼ ګلان مې شول خزلې
د پيري خزان پرې کېښودې منګولې
نه بورا ورته راځي او نه بلبلې
نه پرې وايي اوس خوږې خوږې بدلې
نه پرې شته دي د توتيانو چغېده.
اى دنيا دا مې ژوندون دا مې انجام دى
د ساقي په لاس کې تش د ميو جام دى
دا له کومې خوا په ما راځي الهام دى
دا چې خوږ دى د نازو انا کلام دى
چې د خيال په غوږ زما ولګېده
سحرګه و د نرګس لېمه لامده
څاڅکي څاڅکي يې له سترګو څڅېده
ما وې څه دي ښکلى ګله ولې ژاړې
ده وې ژوندې مې دى يوه خوله خندېده.
١٣٧٠/٧/٧ راديو
