د عقل احساس ستا د غمبورو د ښکلا سُرخي چې ځل ووهي زما زړګى ورته له تندې ځنې جل ووهي د شونډو جام نه دې خواږه په نورو مه دوړوه د مينې تاو مې درنه خداى مه کړه اجل ووهي د زړه پر تل مې پرهرونه سره او شنه غوندې شي کله چې ټال دې سره ګلونه په وربل ووهي زما د عقل احساس دود شولو د مکر په اور څنګه به حسنه اميدونه ستا منزل ووهي لږ دې ګوړين نظر په سترګو کې تسل نڅوه چې مې زړګى د مينې سختې په تکل ووهي. ١٣٦٦/٢/١١
نازک خيال ته! ته لا تراوسه پورې د عشق په اور کې د سکروټو په سر تڼاکې شوى نه يې ته لا تراوسه پورې د اسوېليو او آهونو په اور لکه نينه داسې اوښتى نه يې ته لا تراوسه پورې د غم تنور کې اور لړوني غوندې لوغړن شوى نه يې نو نازک خياله! د خوښيو خياله! د هوسونو خوشاليو خياله! لاړ شه د عشق د اور په ګرمو لمبو خپله سينه وموښه او د احساس په سيند کې ولمبېږه بيا نو راځه! موږه د اور بڅرو تر کاڼو کلکو سره د عشق او پاکې مينې په نوم سنګر ونيسه او د اسمان کاڼو ته سر ونيسه! ١٣٦٦/٨/١٤
د حيا په لاس عشقه لېونى شومه دتا په لاس زړه دې زما ورکړ د بل چا په لاس هجر د زړګي تل راته وسېزه خداى خو دې نور واخلي د بلا په لاس رسي د اميد کار و ان منزل پورې تم که چېرې نه شي د جفا په لاس خلکو يارانه کې رنګينۍ وکړې زه هسې ګير شوى د حيا په لاس څنګه به تندى په ځمکه نه وهم وينم جام د ميو د ملا په لاس بخته! ګدايي باندې دې مه ژاړه ډېرې ښکلې لوېږي د ګدا په لاس. ١٣٦٥/٥/١٥
ډالۍ نن د ديدن په ورځې د اور او وينو تر شېبو نه وروسته څوک د عطرونو تر باران نه لاندې د ميو سيند کې له جانان سره غوټې وهي او خاندي خاندي څوک د هوس په ميو د مرغلرو د خوندو له پاسه رغړي را رغړي مينه مينه وايي چا د ګلونو په بستر کې شونډې ايښې دي په نرمو شونډو او د عشقونو د خوندو جامونه بې درېغه درېغه په سرو اړوي خو زه له درد نه رغېدلى انسان د اور په څڼو زنګېدلى انسان د احساس اور کې کړېدلى انسان نن د سرو اوښکو او د وينو د موسم له بڼه خپلې خوږې مينې ته شاعرانه او ښکلو سترګو ته يې پستو پستو خماري زلفو ته يې د شعر د بزم د مسرو ګلونه د خپلو اوښکو په تار پېيم ترې امېل جوړوم ډالۍ کوم يې ورته يوه د درد او د شعرونو ډالۍ د زړه د سوز او پرهرونو ډالۍ. ١٣٦٧ل کال ٥مه مياشت د لوى اختر دويمه ورځ